Anladım

Can Yücel

Bunca zaman bana anlatmaya
çalıştığını, kendimi
bulduğumda anladım.

Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu
varmış,

Kendi yolumu çizdiğimde anladım.

Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat,
okuyarak, dinleyerek değil.

Bildiklerini bana neden
anlatmadığını, anladım.

Yüreğinde aşk olmadan geçen hergün
kayıpmış,

Aşk peşinden neden yalınayak
koştuğunu anladım.

Acı doruğa ulaştığında
gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını
anladım.

Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla
ağlamaktan daha değerliymiş,

Gözyaşımı kahkaya çevirdiğinde
anladım.

Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir
tek en çok sevdiği acıtabilirmiş,

Çok acıttığında anladım.

Fakat, hak edermiş sevilen onun için dökülen her
damla gözyaşını,
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler
terkettiğinde anladım.

Yalan söylememek değil, gerçeği
gizlememekmiş marifet,

Yüreğini elime koyduğunda anladım.

"Sana ihtiyacım var, gel!"
diyebilmekmiş güçlü olmak,

Sana "git." dediğimde anladım.

Biri sana "git." dediğinde, "kalmak istiyorum"
diyebilmekmiş sevmek,

Git dediklerinde gittiğimde anladım.
Sana sevgim şımarık bir
çocukmuş, her düştüğünde zırıl
zırıl ağlayan,
Büyüyüp bana sımsıkı
sarıldığında anladım.

Özür dilemek değil, "affet beni" diye
haykırmak istemekmiş pişman olmak,

Gerçekten pişman olduğumda anladım.
Ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş,

Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış,

Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım.

Ölürcesine isteyen, beklemez, sadece umut edermiş
bir gün affedilmeyi,

Beni afetmeni ölürcesine istediğimde
anladım.

Sevgi emekmiş,

Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak
kadar sevmekmiş